Na bezdrożach tatrzańskich

Lecz biada profanom! Tym, którzy przekraczając progi jego świątyni, niosąc w duszy echa rozgwaru życia tak dalekiego i tak obcego… Których usta kłamią, gdy mówią: tak, to jest piękne, a myśli błądzą po kwiecistych bulwarach. Duch gór, władca tej prastarej dziedziny, na pierwszej perci pokrwawi im stopy, a kiedy stawy spojrzą na nich z dołu modrymi swymi oczyma, odbierze im siłę ducha, że drżeć poczną na ciele, jak liść osiki. Zdradliwie znęci ich na śniegi zlodowaciałe, drzemiące w czeluściach żlebów, ażeby rzucić zakrwawione ich ciała na piargi. Albo otoczy ich zimną siąpawicą i przykuje do ściany na powolne konanie.

Smutne obrazy przewijają się w mej pamięci, gdy piszę te słowa.

Bo widzę pokaleczone straszliwie ciała śmiałków, którzy z lekkim sercem szli ku tym turniom, jak na miejską przechadzkę, nie złożywszy górom daniny skupienia się i powagi. Nie wiedzieli, gdzie są i kędy swe kroki kierują. I tych lekkomyślnych, którzy dla źle pojętej sławy porwali się do rozwiązania zadań, przerastających ich siły. I tych, których nieszczęśliwa przygoda w przepaść strąciła. Widzę zakrzepłą ich krew na ścianach i kości zostawione na półeczkach krzesanic…

Mariusz Zaruski