Himalaje potężniejsze od Alp, lecz nikt z tego powodu nie czyni wymówek alpejskim kolosom. Tatry mniejsze od Alp, ale o tych małych górach, zajmujących powierzchnię zaledwie pięć razy większą od Londynu, napisano już tyle, co o Napoleonie i jego epoce. Gdyby całą literaturę o Tatrach, Podhalu i Zakopanem zebrać do kupy, można by śmiało podwyższyć szczyty, którym natura poskąpiła wzrostu. Urodę gór, kapryśną, zmienną, uzależnioną od pogody, inną o każdej porze dnia i roku, porównuje się chętnie do urody kobiecej. Nazwijmy więc Tatry kobietą średniego wzrostu, o wdziękach trwałych i bujnych. Zresztą ze wzrostem nie jest najgorzej. Nad polskimi Tatrami panują Rysy, których zachodni wierzchołek wznosi się na wysokość 2499m, a Gierlach, po tamtej stronie granicy, liczy 2655m. Na przestrzeni pięćdziesięciu kilku kilometrów ulokowała natura sto dwadzieścia pięć jezior, jeziorek i stawków lśniących lazurem i zielenią. Strzeliste turnie, fantazyjnie postrzępione granie, doliny wiszące, podcięte stromymi ścianami i ograniczone progami, huczące siklawy pulsujące tęczą wielobarwnych błysków- oto zaledwie kilka, wybranych na chybił trafił, składników urody tatrzańskiej.

Stanisław Zieliński ” W stronę Pysznej”

Zawsze świat banalny i niskopienny był dodatkiem do gór i zakopiańskich problemów. Niby to śmieszne, choć kto wie? Musi być w krajobrazie życia jakiś trwały punkt oparcia. Trzeba coś kochać szczerze, z czymś być związanym i do czegoś tęsknić. A zresztą, widziałem góry większe, wspanialsze i bardziej majestatyczne. W góry piękniejsze od Tatr jednak nie wierzę i pewnie już uwierzyć nie zdążę.

Wielkie to jednak góry, skoro prześwitują przez potężne Alpy; mając za oknem Mont Blanc, tęskni się za Giewontem, Zawratem i nawet za Krupówkami, choć to uliczka, mówiąc oględnie, dość podłej urody. Dorobiły się Tatry przyjaciół wiernych i oddanych. Niestety śmiertelnych.

Stanisław Zieliński ” W stronę Pysznej”