Spacerek na Pliszkę w Bieszczadach ukraińskich

Spacerek na Pliszkę w Bieszczadach ukraińskich

Kolejny dzień  ukraińskiej przygody upłynął na zdobywaniu kolejnego szczytu. Po bardzo krótkiej nocy, gdyż trzeba było poznawać miejscową kulturę i zasymilować  się troszkę z przemiłymi mieszkańcami bieszczadzkiego pogranicza, dopołudniowa wycieczka była niezbyt wymagająca, raczej taki spacerek, ale za to na ciekawy, oddalony lekko od granicy szczyt Pliszki – 1068 m, zwieńczony interesującą wychodnią skalną. Dzięki niej  zalesiony wierzchołek Pliszki jest doskonałym punktem widokowym, zwłaszcza na polskie Bieszczady Wysokie.

Stojąc na skale na wprost nad obniżeniem dolinnym potoku Wołosatka wypiętrza się genialnie na naszych oczach Tarnica – najwyższy szczyt polskiej części Bieszczad. Zresztą widać znacznie więcej, panorama rozpościera się od Wielkiej Rawki na wschodzie, poprzez obie Połoniny, Krzemień, Kopę Bukowską, Halicz, aż po Rozsypaniec na zachodzie. Bardziej w prawo zobaczymy za Przełęczą Bukowską szczyty Czarnej Wilchy i Kińczyka Bukowskiego. Widoki naprawdę zatykają dech w piersi, dodatkowym smaczkiem jest spojrzenie na „nasze” Bieszczady z nietypowej strony. Nigdy bym się nie spodziewał po tej niepozornej górze tylu wrażeń. Stojąc na Tarnicy ciężko zwrócić na nią nawet uwagę.

Wyjście na szczyt rozpoczęliśmy także w wiosce Wierchowyna Bystra, skąd prowadzi znakowany, czerwony szlak. Oczywiście mieliśmy podobnie jak wczoraj  asystę strażnika Użańskiego Parku Narodowego. Wopisty nie było już, gdyż nie poruszaliśmy się po granicy państwa, ale wycieczkę i tak należało zgłosić w odpowiednim okręgu wojskowym. Przypadkowo spotkani turyści z Polski, którzy schodzili ze szczytu zostali dokładnie przepytani przez naszego strażnika, który również wykonał telefon do bazy, z zapytaniem, czy ich wycieczka była zgłoszona. Takie to są właśnie dodatkowe smaczki wędrówek po przygranicznych, ukraińskich pasmach. Idąc w grupie zorganizowanej, gdzie wszystko było wcześniej załatwione, oczywiście nie musieliśmy się o nic martwić. Nasz pan przewodnik, jeżdżący  w ukraińskie Karpaty już od dwudziestu lat  wszystko miał opanowane i jest naprawdę świetnym znawcą tych terenów.

Tak więc idąc wygodną ścieżką z wioski szybko dotarliśmy najpierw na widokową łąkę, z panoramą na Opołonka i Kińczyka Bukowskiego, a więc szczyty zdobyte wcześniej, co już opisałem tu. Na wierzchołku posiedzieliśmy długo, wykonano wiele grupowych fotek, w końcu nasza grupa liczyła 30 osób. Na dół schodziliśmy innym wariantem, prowadzeni przez ukraińskiego 'opiekuna”. Mijaliśmy bardzo urokliwe polany, gdzie całe towarzystwo delektowało się kolejnymi widoczkami na leżącą w dole wioskę z białą cerkiewką oraz górujące nad nią masywy Studnicy, Chołopca i Spalonego. Pejzaże były bajecznie piękne, krajobraz ubrany w jesienną nutę mógł zadowolić nawet najbardziej wybredne gusta miłośników piękna. Po zejściu do Wierchowyny Bystrej nie obyło się od zaliczenia sklepu i zrobieniu ostatnich zakupów przed wyjazdem. Powodzeniem cieszyło się ukraińskie piwo w ten jakże ciepły wrześniowy dzień.

W końcu nastąpił moment powrotu do Polski. Wspaniała przygoda powoli dobiegała końca. Udało mi się zaledwie „liznąć” ukraińskie Karpaty, ale wiem, że będę tu powracał przy każdej okazji, bo urzekły mnie te puste, dzikie przestrzenie. Góry nie opanowane jeszcze w ogóle przez cywilizację, czyste, nieskazitelne. A więc do następnego razu…czekajcie na mnie Biesy i nie tylko. W drodze powrotnej zwiedziliśmy jeszcze cudną XVII w. cerkiew w Użoku, a potem był jeszcze jeden niespodziewany postój i wdrapaliśmy się na widokowy szczyt nieopodal naszej drogi, skąd mogliśmy obejrzeć genialną panoramę na polskie i ukraińskie Bieszczady, a po drugiej stronie na pobliskie Beskidy Skolskie, które też postanowiłem koniecznie zwiedzić w nadchodzącym roku. W oddali na wschodzie było nam dane dojrzeć pasma Połoniny Równej, Pikuja, Gorganów i Borżawy. Widoczność tuż przed nadchodzącym zachodem słońca była naprawdę imponująca. Spotkaliśmy tu także przesympatycznych pastuszków, pasących krowy, owce i kozy, ich widok uświadomił mi biedę, jaka wciąż doskwiera okolicznym mieszkańcom. Miłe panie z naszego autokaru miały na szczęście cukierki na poczęstunek dla nich.

Reszta drogi powrotnej do kraju to już kluczenie wśród dziur na drodze i ekwilibrystyczne wyczyny naszego kierowcy, który wyczyniał cuda za kierownicą, żeby bezpiecznie i w miarę szybko nas dowieźć do Polski. Przed samą granicą były, a jakże ostatnie zakupy do domu, a potem to już w miarę szybka przeprawa przez odprawę celną i paszportową. Przed północą byłem w swoim domu i tak zakończyła się wspaniała przygoda, po raz pierwszy na ukraińskiej, jakże gościnnej ziemi. Przed końcem wycieczki były oczywiście pożegnania i podziękowania dla wszystkich uczestników, gdyż po drodze wysiadały różne grupki z naszej ekipy. Byli ze mną ludzie z Gorlic, Jasła, Krosna, Sanoka, Leska, Ustrzyk, Rzeszowa, Przemyśla itd, sami sympatyczni górołazi i dziękuję im za wspólną, arcyciekawą wyprawę w nieznane. Największe podziękowania na ręce naszego wspaniałego przewodnika, pana Jurka. Z nim jeździć w góry to czysta przyjemność. Osobne dzięki dla kolegi Sławka, który wyciągnął mnie na ten niezapomniany wyjazd. Liczę, że będą następne za wschodnią granicę. Na koniec zapraszam do obejrzenia galerii zdjęć. Z górskim pozdrowieniem

Marcogor

O autorze

marcogor

Bloger z Gorlic, górołaz opisujący swoje górskie wyprawy, zakochany w Tatrach, miłośnik górskich wędrówek i wszystkiego piękna natury. Góry to moja pasja i mój drugi dom.

3 komentarze

  1. ewa

    Dziękuję za relację wycieczki. Wracam do niej jak bumerang. Warto.Jest Pan kolejną osobą, która zdała relację z tej wycieczki. Pozdrawiam
    uczestniczka wycieczki z Gdańska

    Odpowiedz
    • marcogor

      dziękuję za dobre słowo, gdzie czytała Pani te relacje?

      Odpowiedz
  2. ewa

    Witam .
    Relację z tej pięknej wycieczki znalazłam na stronie cro.pl
    Zamieścił pan Sławek , „wajheczka”
    Poszukujemy zdjęcia grupowego z Kińczyka. Osoba,która obiecała przesłać gdzieś się zapadła. Szkoda
    Odnośnie kolejnej wycieczki to PTTK Krosno na maj chce zorganizować wypad dwudniowy Pasmem Pikuja z Pikujem. Warto. Byłam dwa lata prywatnie. Tylko podejście na ten najwyższy szczyt wybraliśmy od Husnego Wyżnego. Schodziliśmy do Biłasowic prosto do głównej drogi. Wracaliśmy przez Słowację. Szkoda było nam auta,ale wart było. Mieliśmy wspaniałą widoczność. Pozdrawiam

    Odpowiedz

Zostaw odpowiedź ewa Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

TURYSTYKA – GÓRY – PODRÓŻE – BLOG ISTNIEJE OD II.2012

POSTAW KAWĘ MARKOWI

Postaw mi kawę na buycoffee.to

Pasma Górskie

Translate »