Turbacz i Bukowiny podane na zimowo.

Kolejny weekend marca i znowu zapowiadała się piękna pogoda. Grzechem więc byłoby siedzenie w domu. Za namową znajomych ruszam tym razem w Gorce. Przyznać muszę, że zimą jeszcze tam nie byłem, więc chce się przekonać, ile śniegu leży wysoko w górach. I mam nadzieję,że znowu zobaczę ukochane Taterki. Wyruszam wraz z grupą równie chętnych na ostatni zimowy spacer w składzie siedmioosobowym. Postanawiamy wystartować na szlak z Nowego Targu, gdzie w dzielnicy Kowaniec rozchodzą się dwa szlaki, więc zrobimy pętlę. Taka trasa jest bardzo popularna, więc dobrze przedeptana. Tego dnia wiele osób jak my udaje się na spacer na Turbacz w poszukiwaniu pierwszych, mocnych promieni słońca. Jak się okaże na polanie przy schronisku będzie ponad 20 stopni, więc amatorów opalania znajdzie się mnóstwo.

Dwoje spośród naszej ekipy zafunduje sobie wycieczkę narciarską, korzystając z masy śniegu, który do południa był zmrożony i przyjazny.Popołudniu słońce zrobiło swoje i śnieg rozmiękł, dlatego schodziło się o wiele gorzej. Tak więc przez polanę Dziubasówkę dotarliśmy najpierw na Bukowinę Miejską, by nią dojść do wyjątkowego miejsca w całych Gorcach – kaplicy Matki Bożej Królowej Gorców. To prawdziwe serce tych gór, niestety o tej porze roku zasypane i niedostępne. Szybki doszliśmy do schroniska, gdzie w towarzystwie słoneczka podziwialiśmy panoramę Tatr, niestety przez to rażące słońce trochę było to utrudnione. Bez dobrych okularów przeciwsłonecznych się nie obyło. Za to zimne z pianką smakowało wybornie.

Po godzinnym błogim lenistwie w promieniach słońca zdobyliśmy na lekko szczyt Turbacza – 1315m i stamtąd zeszliśmy tym razem przez Bukowinę Waksmundzką i polanę Czerwonówkę z powrotem do Nowego Targu. Pasmo Gorców jako, że nie pokrywa się w całości z terenem Gorczańskiego Parku Narodowego słynie z wielu prywatnych posiadłości – bacówek, altan, dacz i właśnie trasa naszej wędrówki przebiegała w ich pobliżu, gdyż od strony Nowego Targu ludzie zagospodarowali niestety wiele pięknych łąk i polan na prywatne posesje, żeby szukać tam własnej oazy ciszy i spokoju. Niestety taka jest specyfika tych gór. Na szczęście zabudowa nie jest nachalna i dobrze, jeśli można tak stwierdzić współgra z walorami natury. Piękno gór jeszcze się broni przed napływem cywilizacji, ale jak długo? Po zejściu na dół czekała nas największa niespodzianka dnia.

Otóż pod wyciągiem na Czarnotówce mieści się stacja GOPR sekcji nowotarskiej i pracują tam bardzo mili ratownicy. Właśnie świętowali po zawodach narciarskich i zaprosili nas, przypadkowych turystów na poczęstunek. Była więc kiełbaska z grilla i pieczony bekon, a nawet coś więcej! I mnóstwo ciekawych rozmów o ciężkiej pracy ratowników i nie tylko. Czy to nie kolejny dowód na to, jakich serdecznych ludzi możemy spotkac w górach? Jak miło można spędzić tam czas, wypoczywając fizycznie i psychicznie. I co ważne spotykając takich samych zapaleńców jak ja. Dlatego warto powracać w góry, te duże i małe, bo człowiek może urosnąć tam duchowo i wrócić odmieniony do świata. Góry to ten mój kawałek lepszego świata i zawsze będę tam powracał…Dziękuję za wspólną wędrówkę i dzielenie radości ze mną z obcowania z naturą całej mojej ekipie – Amelce, Sabinie, Madzi,  Jadzi, Marcinowi i Staszkowi. A tu graficzny opis naszej trasy na Turbacz. Zapraszam też do obejrzenia fotorelacji poniżej. A letnie spotkanie z Turbaczem i nie tylko znajdziecie tutaj.

Marcogor

[Show slideshow]