Co nam daje wspinaczka

Znalazłem dziś ciekawą wypowiedź brytyjskiego poety i prozaika Ala Alvareza, który wśród swoich zainteresowań miał także góry. Trafnie on określił co daje ludziom ryzykowna wspinaczka wysokogórska, czy uprawianie innych sportów ekstremalnych. W kontekście ostatnich wydarzeń z tego roku, gdzie zginęło kilku naszych himalaistów, w tym wybitni łojanci starej daty, jak śp.Maciej Berbeka, czy ostatnio śp.Artur Hajzer, jego słowa trochę tłumaczą motywację ludzi gór, którzy jak raz zasmakują tego magicznego świata, to już nigdy nie mają dość…Wielka szkoda, że odchodzą od nas przed czasem, tak wybitni ludzie gór! Jego słowa dobrze oddają istotę alpinizmu, czy taternictwa, więc przytoczę ją w całości, gdyż trudno coś dodać do tego…

W czasie wspinaczki realność niebezpieczeństwa powoduje, że alpinista, mobilizując wszystkie siły, wprowadza się w stan pełnej koncentracji, który daje mu szansę wybrnięcia z opresji. Im bliższa krytycznej jest sytuacja i im większe wymagania stawia przed wspinaczem, tym bardziej „słodko” płynie w jego żyłach krew później, gdy uda mu się zapanować nad sobą i gdy opadnie już mordercze napięcie mięśni, umysłu i nerwów…

Być może w tym kryje się logiczne wytłumaczenie wszystkich ryzykownych sportów: człowiek świadomie stawia sobie coraz to trudniejsze zadania, żeby doznać swoistego oczyszczenia. Groza położenia sprawia, że mnóstwo zaprzątających nas do tej pory spraw okazuje się zwykłymi błahostkami, niewartymi zawracania głowy, Możliwe, że jest to niezbyt poważny model życia i że tam na nizinach, istnieją ambitniejsze.

Ale jedno jest pewne: w zwyczajnej codzienności popełnione błędy można zwykle naprawić lub zrekompensować, można sklecić jakiś kompromis; tu zaś jesteśmy zmuszeni do natychmiastowego podejmowania trafnych decyzji, nierzadko w momencie, gdy stajemy nagle u progu śmierci.

A.Alvarez