Szczyty wymarzone

Pora na kolejną dawkę poezji o górach, bo nic tak nie nakręca tęsknoty, gdy się siedzi w domu, jak oglądanie fotek z gór i czytanie wierszy o tym świecie wymarzonym! Śniegi w końcu zeszły z gór ukochanych, pora tam powrócić, do miejsc magicznych, przesiąkniętych mistyką i majestatem wzniosłości. Tatry moje wyśnione czekajcie na mnie, nadchodzę wytęskniony… 

Oto kościół gotycki: zwie się Mała Śnieżna,
igłami ciemnych turni cielska mgieł przeszywa,
rośnie, rośnie ku górze jako moc drapieżna,
aż czub się w chmurze siwej wysoko urywa.

Wokół morze kosówki – zielone i wonne,
a dalej maliniaków martwota wyrasta,
nad którą progi skalne jak mury obronne
niedosiężnej warowni, kamiennego miasta.

A oto zagubiony w tej samotni człowiek
chce utrwalić na kartce popołudnie letnie.
Na próżno się wysila, bo nikt się nie dowie,
jak młodo bije serce mu czterdziestoletnie.
*****************
( Kazimierz Andrzej Jaworski )

Nad Morskim Okiem

Dzisiaj trochę pięknej poezji o górach. Nawet nasi najwięksi poeci opiewali Tatry dawno temu…

My, romantycy, zanurzeni w rzeczywistości ponad miarę, myślimy czasem, że na ziemi ktoś poumieszczał nas za karę.

“Góry tylko wtedy mają sens, 
gdy jest w nich człowiek ze swoimi uczuciami,
przeżywający klęski i zwycięstwa. 
I wtedy, 
gdy coś z tych przeżyć zabiera ze sobą w doliny…” 

                                                                                          /Andrzej Zawada/ 

Tatry moje

“Góry tylko wtedy mają sens,
gdy jest w nich człowiek ze swoimi uczuciami,
przeżywający klęski i zwycięstwa.
I wtedy,
gdy coś z tych przeżyć zabiera ze sobą w doliny”

/Andrzej Zawada/

Tak własnie staram się żyć od wielu już lat i tego uczyć innych… pora na poezję górską na blogu!