Samotność w górach

Przeczytałem dziś piękny wiersz o górach i samotności, czułe słowa o miłości do Gór, płynące prosto z głębi czułego serca. Pomyślałem przez chwile, że te niezwykłe słowa pasują też do mnie, więc podzielę się nimi z Wami, moi drodzy góromaniacy…

„Czy lubił samotność?

Tą pachnącą słodyczą kosówki, wiatrem niesionym gdzieś z nad potarganej grani, wyjącym w stromych żlebach, blaskiem stawów lśniących wśród want jak zachwycone oko kochanki…

Tą samotność kochał. Dawała mu wolność każdego kroku, przyspieszonego oddechu i nieregularnego bicia serca. Prowadziła go pośród granitu i milionów dusz, nęciła, koiła nerwowość umysłu, wyostrzała zmysły…

Taka samotność pozwalała mu cieszyć się pięknem dzikiej przyrody, przestrzeni, ciszy i woli zdobywcy.

Tej samotności wśród ludzi polubić nie potrafił. I nawet nie mógł.

Dlatego przy każdej nadarzającej się ku temu chwili pośpiesznie pakował plecak wrzucając go niedbale na tylne siedzenie swojego nissana i gnał na południe…

I kiedy mijał już wartkie nurty Bystrej i Jaworzynki krąg światła z czołówki rozjaśniał mu ścieżkę pod stopami, a serce rozświetlała najradośniejsza ze wszystkich myśl, że wrócił.

Każdy jego powrót oznaczał koniec ucieczki. Mógł żyć…”

autor: Monika Procner