Ostatnie pożegnanie ludzi gór

I pójdę granią szarą daleką
I serce moje łopocze ze strachu
I przejdę barierę słońca i nocy
I wtedy poczuję duszy mojej łkanie
I zamkną się za mną życia wrota
I będę spokojny we mgle… Tej na szczycie…

Gdzie duszy wędrówka będzie istotą..

Pożegnaliśmy dziś ludzi gór Vadera i Marka, których wielu znało i ceniło jako wytrawnych Tatromaniaków. Kto mógł oddał im ostatnią posługę i przeszedł z nimi ostatnią ziemską wedrówke… ponad 500 osób, w tym dziesiątki górołazów, niektórzy jako warta honorowa z czekanami sprawili, że było to GODNE pożegnanie, sam chciałbym mieć taki górski pogrzeb! Zapaliłem znicze z intencji wszystkich, którzy prosili mnie o to, a nie mogli osobiście tego uczynić. Oni chodzą już po niebiańskich górach, a na ziemi niech zapadnie cisza i zaduma…. Ten ciężki tydzien dla wszystkich góromaniaków się zakończył i pozostają nam wspomnienia i pamieć w sercu o nich! Najpierw zaginięcie, akcja poszukiwawcza i smutny koniec. Oni zostali złożeni do ziemi, a my musimy wracać do życia i żyć GODNIE. Będziemy pamietać! Od tych co Tatry umiłowali dla Tych, którzy tam zostali, bo tak je pokochali wiersz od czytelniczki bloga…

Słowa wykradzione spod wieka…..tatrzańskiej śmierci.

Odchodzę…
w ciszy, która mrozi ciało
odchodzę…
chodź tak bardzo tego się boję
odchodzę….
a jednak tu zostaję

w każdej mgle tatrzańskiej
w dolinach śniegiem usłanych
na graniach i szczytach
w zwierciadle stawów zielonych
i tam, gdzie wzrok twój sięgać będzie

wiatrem halnym rozwiewać myśli będę
słonecznym dotykiem roztopię chłód spojrzenia
w każdym z WAS cząstka mnie pozostanie
bo jako Wy i ja tatrzańskim wyzwaniem
ilekroć weźmiesz oddech w górzystej oazie
moim on będzie udziałem

me ciało w ziemi złożone
nie końcem mego istnienia
jam zapisany Tatrom umiłowanym
i tam mnie szukać potrzeba

śmierć mnie nie pokonała
w ramiona swe nie utuliła
jeno dech zatrzymała
zaś reszta moja najgłębsza
w Górach pozostała
tam możesz mnie spotkać
tam słuchać i opowiadać

dziś skałą i opoką jestem
nie płacz już
to nie pora
weź czekan w ręce
i rozpacz pokonaj
jak najtrudniejszy szlak
na szczyt niech cię prowadzi

kiedy już staniesz się jego udziałem
z bagażem łez i rozpaczy
wyrzuć to wszystko precz
w otchłań skalnych przepaści
dotknij kamlotów mrozem zaklętych
i zacznij wszystko od nowa

dla Tatr, co miłości spragnione
dla pamięci mej, bym żyw pozostał
dla tych, co złorzeczą
i dla tych, co za życia martwym się stają

zapal świecę gromniczną
zmów modlitwę pokorną
za mnie, za siebie
za tych, co na szlaku

już czas założyć buty
już czas wyruszyć w drogę
ostatnie spojrzenie
wieko trumny gwoździami zabite
w ziemię wpuszczone

już czas…
już czas…

Gomorra

 I jeszcze ten przejmujący film na koniec ich ziemskiej wędrówki jako wspomnienie o tych, co odeszli! Z górskim pozdrowieniem

Marcogor