Trzeci raz na Lubaniu

Lubań z racji swego położenia należy do moich ulubionych górek. Wznosi się w bocznym ramieniu Gorców, blisko Zalewu Czorsztyńskiego, górując wyraźnie nad otoczeniem, przez co oferuje kapitalne widoki. Doskonale widać z niego Tatry, a także Pieniny, czy Beskid Sądecki. Dzięki inwestycjom gminy Ochotnica i budowie na szczycie wieży widokowej widoki pogłębiły się i odsłoniły się panoramy także na drugą stronę. Zobaczymy więc teraz także resztę gorczańskich szczytów z Turbaczem i Gorcem na czele, czy Beskid Wyspowy z Mogielicą. Do kolejnej wycieczki przez ten potężny masyw górski skłoniła mnie właśnie nowo wybudowana wieża. Chciałem ją zobaczyć na własne oczy i porównać, czy jest taka sama jak poznana tydzień wcześniej wieża na Koziarzu, po drugiej stronie Dunajca. 

widok na wieżę z jednej z polan

Opisywałem już dwukrotnie swe poprzednie pobyty na Lubaniu, co znajdziecie tutaj lub tu, więc nie będę powtarzał szczegółowo co tam zobaczycie. Każdy turysta raczej już wie, że na Polanie Wierch Lubania tuż poniżej szczytu znajduje się studencka baza namiotowa, ale czynna tylko latem. A niedaleko stoją ruiny schroniska zniszczonego w czasie ostatniej wojny. Na południowych obrzeżach polany znajdują się duże, zbudowane z piaskowca magurskiego głazy zwane Samorodami, a przy nich właśnie stoją ruiny Na głównym wierzchołku do niedawna stał tylko krzyż i ołtarz polowy z tablicą upamiętniającą górskie wędrówki Karola Wojtyły, który wielokrotnie bywał w Gorcach. Obecnie całą przestrzeń szczytową wypełnia olbrzymia konstrukcja wieży widokowej. Mocna i solidna, na której można śmiało nocować, czy przeczekać złą pogodę. Trafiłem tu znowu jesienią wykorzystując zapowiadane okno pogodowe.

wieża na Lubaniu

Wycieczkę rozpocząłem tym razem w Ochotnicy Dolnej, przy kościele parafialnym, gdzie jest olbrzymi parking i rozpoczyna swój bieg niebieski szlak na szczyt Lubania. W centrum wsi odnajdziemy też pomnik upamiętniający mieszkańców poległych w czasie wojennej pacyfikacji wsi, znaną jako Krwawa Wigilia. Warto zajrzeć do pięknego, drewnianego kościólka. Ochotnica Dolna wraz z Ochotnicą Górną tworzą najdłuższą wieś w Polsce (Ochotnicę), która liczy niespełna 25 kilometrów. Pola i zabudowania miejscowości zajmują dolną część doliny rzeki Ochotnica wraz ze zboczami dwóch pasm górskich otaczających dolinę tej rzeki; od południowej strony jest to pasmo Lubania, od północnej pasmo Gorca. Przez Ochotnicę Dolną biegnie droga z Tylmanowej do Harklowej przez przełęcz Knurowską (846 m n.p.m.). Jest to jedyna przejezdna dla samochodów droga przecinająca pasmo Gorców.

parking i kościół w Ochotnicy Dolnej

Szlak bardzo szybko wyprowadził mnie na pierwszą widokową polanę, z której zobaczyłem już kolejny mój gorczański cel – wieżę widokową na Gorcu. Trasa w większości wiodła jednak zalesionym terenem, w dużej mierze szeroką leśną drogą, na której spotkałem nawet jeepa. To wynika z tego, że szlak w pewnym  momencie prowadzi aż do głównego grzbietu górskiego trasą rowerową, których tak wiele gmina Ochotnica ostatnio wybudowała, czasem kosztem przyrody! Po dojściu na grzbiet pozostało mi tylko najstromsze podejście na wierzchołek Lubania. Końcówka zniszczonego szlaku to naprawdę masakra! Ale widoki ze szczytu wynagradzają nam wszystko.

szeroka droga na szczyt już na głównym grzbiecie Lubania

Po nasyceniu wzroku cudnymi barwami jesieni i panoramą morza szczytów dookoła mnie zszedłem niżej na polanę, żeby pod zadaszoną wiatą bazy namiotowej posilić się. Na górze zbyt mocno wiało, żeby można było dłużej posiedzieć na wieży. Pokręciłem się po znanych mi już zakamarkach okolicy, odnajdując nawet wychodek z widoczkiem na Gorce. W pobliżu wiaty stoi natomiast krzyż upamiętniający śmierć zabitych dwóch partyzantów. Jako, że dzień teraz krótki rozpocząłem odwrót czerwonym szlakiem, czyli GSB, przez masyw Lubania, ale doszedłem tylko do Polany Morgi, po drodze spotykając dwójkę przewodników beskidzkich, którzy przyszli obejrzeć zniszczenia w naturze, spowodowane przez nowe inwestycje gminne w terenie górskim. Do wieży nie mam nic, ale zgadzam się z ich opinią, że wybudowanie tylu dróg w lesie, jako infrastruktury turystycznej, często rozjeżdżając i poszerzając stare szlaki to duża przesada.

Polana Wierch Lubania

Błotko przez to jest niezłe, jesienią i wiosną stuputy raczej konieczne. Na polanie skręciłem na zielony szlak, który sprowadził mnie z powrotem do Ochotnicy. Jako, że wyszedłem 3km powyżej auta złapałem okazję, dzięki czemu nie musiałem dreptać nielubianym asfaltem. To był już koniec tego przyjemnego spaceru. Jako, że pogoda wciąż się utrzymywała podjechalem jeszcze na pobliskie osiedle Studzionki, już w Ochotnicy Górnej, skąd jest genialna panorama Tatr, o czym się już przekonałem podczas pierwszej wędrówki przez cały masyw Lubania. Tym razem było podobnie, Tatry znowu zauroczyły mnie z tego miejsca.

panorama Tatr ze Studzionek

Na koniec dnia podjechałem jeszcze na Przełęcz Knurowską, skąd też widać Tatry, aby wypić kawę we wspaniałej agroturystyce nad siodłem przełęczy, czyli u przemiłej, młodej gosposi Majki, gdzie kiedyś nocowałem. Po cudownym zakończeniu dnia pozostał tylko nocny powrót do domu. Po drodze udało się jeszcze sfotografować zachód słońca nad Tatrami! Na koniec dziękuję niezawodnemu Mariuszowi za towarzystwo. Taką ma formę ten mój kolega, że chyba zacznę biegać, żeby dorównać mu kondycyjnie. Znalazłem właśnie ciekawą ofertę butów do biegania w tym sklepie http://www.butydobiegania.pl/. Trzeba będzie chyba się wziąść za siebie, żeby dorównać młodszym! Z górskim pozdrowieniem

Marcogor