Tatry moje, ukochane

Tatry, mój świecie odległy i bliski

Jesteście nie moje, a jednak wszystkim

Nie dacie się podbić, zdobyć, zawładnąć

Pozwalacie wciąż marzyć, tęsknić, pragnąć.

 

Góry, to magia zaklęta w kamieniu

Spotkać się z Wami, dać szansę pragnieniu

Poznawać poprzez dotyk stopą i dłonią

Mokrą koszulą i skórą spoconą.

Na piechotę, kilometry z plecakiem

Nieśpiesznie, ścieżkami z wyznaczonym znakiem

W ścian skałach rozgrzanych, z wielką radością

Z bólem kontuzji, z przemokniętą złością.

 

Jak arcydzieło skrywam pod powieką

Każdą doskonałość Waszej skalnej grani

Letnim porankiem widzianą z polany.

 

Moc emanującą z urwisk surowych.

Świetlistość szczytów w dniach popołudniowych

Szelest traw targanych wiatrami jesieni

I twarze tych, co na szlakach minęli.

 

Góry to magia w kamieniu zaklęta

Nie-świadoma, bez-wolna, zajmująca

Każąca marzyć i tęsknić bez końca….

Waldemar Drozdowski