Pocztówka z gór

Ludzie czują i piszą, wylewają emocje przepełniające nasze górskie serca i piszą coraz piękniej, ale jeśli się kocha, czyż trudno naszą miłość ubrać w słowa…góry zniewalają nas swoją potęgą i napełniają serca emocjami, które potem tak pięknie piszą się same jak list triumfalny, dając wyraz naszego uwielbienia i ich potęgi!

To jest w nas i ludzie piszą, coraz więcej, bo ich proste serca potrafią czuć tę magię gór, nieuchwytną nić czegoś nadzwyczajnego, co dane jest nam przeżyć tam, wysoko, ponad naszym codziennym światem, w naszych górach…tych większych i mniejszych, ale one wszystkie są cudne i zniewalające, napełniają tęsknotą i dlatego wciąż tam wracamy, bo gdzież będzie nam lepiej?

Prawdziwie zakochani w górach, górołazi z krwi i kości, którzy duszę pozostawili tam wysoko, pod niebem, wiedzą o czym piszę…inni też tak czują i to jest niezwykłe! Dziś kolejne próbki ich górskiej twórczości…zapraszam Was do współpracy przy tworzeniu tego kącika poezji górskiej! Z górskim pozdrowieniem

Marcogor

Pośredni Staw Spiski z Chatą Teryego

Przyszła…

Stare góry – na nowo

stają w futrynach moich oczu

chyląc szczyty ponad urwisko

w wyciszoną dolinę duszy

otwieram się na oścież

Szmer potoku

ryje bruzdy na mojej twarzy

przybliża do prawdziwej potęgi

zimnych skał

tęsknota uprzytamnia

… wysłałam ją

sama – bo dla nikogo

z Tatr

G.Wojtczak

panorama Tatr Bielskich z progu Baraniej Kotlinki

Zamykasz myśli ulotne, pakujesz złość …tak wiele możesz i tak niewiele zarazem.

Tu i teraz, a może tam ? Dziś? Jutro? Kiedyś????

miliony pytań, często bez odpowiedzi.

i co ?

ciiiiiii, wycisz krzyk duszy…. rozejrzyj się , za Tobą jest piękny Świat,

przed Tobą kroczy Nadzieja …. idź za nią.

wciąż obok mnie tatrzańskie wspomnienia

błękitem słów zniewolona

zapachem łąk przesiąknięta

dotykiem skał naznaczona

chłodu nie zaznałam

Gomorra