I nic ponad Tatrami

Aby zobaczyć piękno życia należy otworzyć oczy, ale aby ujrzeć to co może stać się najważniejsze, należy otworzyć także serce i duszę … być Przyjacielem. „Uroda cieszy tylko oczy, dobroć jest wartością trwałą.” /Safona/. Życie nie od­biera ani wiary, ani nadziei – Ono je tyl­ko aktualizuje. W ramce życia nie ma czasu na smutek, gdyż wtedy nie starczy nam czasu na szczęście. Bądź jak wiatr, który łagodnie wieje i wznosi się wysoko do nieba. I noś w swoim Sercu nadzieję, że do szczęścia tak mało Ci potrzeba. Idź z ufnością w każdy nowy dzień. Bo cóż może być piękniejszego jak ciepło spojrzenia, Oddech nadziei. Darem życia jest możliwość zachwytu – darem zachwytu jest życie.

Tatry zanoszą się śniegiem
jak młoda dziewczyna łkaniem.

Czemu wy zanosicie się śniegiem,
góry umiłowane?

W śniegu jesteśmy ładniejsze.
Śnieg spada na nas niespodziewanie,
nagle – jak wiatr na drzewa,
albo na ludzi – kochanie.

Jaką by mową ośpiewać tę zamieć
kurzawę ślepą i wściekłą
Jaki by obraz przywieść wam na pamięć

Rzecz poczętą z kamienia.
I ze słowika.
Bardziej niż piękną.

Tak piękną aż nieprawdziwą.
Rzecz nie do uwierzenia.

Tatry.
W blasku ostrzeją zęby gór.
Ja także oczy zaostrzę.
Ostrze na ostrze.
Mądrość milcząca i spiętrzona.
Skały żywe.
Ściany milczące.
Turnie życzliwe.
Tatry z żył moich wyprute, Tatry zdjęte z chmur,
które już wielu z nas zabiły.
Najtwardsze mięso ziemi
powstałe z piękności, z wybuchu i z siły.

I tylko Tatry niech w śniegu zapłaczą.
Za tobą. Za mną. Za nami.

Oto są sprawy najprostsze.
I nic
ponad Tatrami.
*****************
( Jalu Kurek ) 

Pozdrawiam Was serdecznie w tym trudnym czasie, gdy cały świat zwariował. Nie dajmy się szaleństwu! I życzę Wam spotkania Takiego człowieka…, który Wolność umiłował najbardziej!

Spotkałam,
niezwykłego człowieka.
Jego serce , przypomina księgę.
Kiedy ją otwarłam ,były tam
czarowne wersy i niezliczone poematy…

Spotkałam ,niezwykłego człowieka.
Często przypomina mi,
Wszechświat.
Kiedy go przemierzam, jest tajemniczy
i głęboki niczym ocean…

Człowiek którego spotkałam,
ma kwiecistą duszę.
Niby wiosenna łąka,
po której delikatnie kroczę,
zbierając kolorowe kwiaty…

Mój napotkany człowiek,
Posiada ogromną siłę.
Bo ma w sobie ,naturę
ptaka, powietrza, drzewa.
I cudny, błękit nieba…

/Ewa Wierzbińska/.